هان! اي مردمان! علي را برتر بدانيد، که او برترين انسان از زن و مرد بعد از من است.... هرکه با او بستيزد و بر ولايتش گردن ننهد نفرين و خشم من بر او باد. (خطبه ي غديريه)

می خواستم شعری بگویم

تا پر کنی از باده کوثر سبویم

می خواستم از اوج پروازت بگویم

ای نازنین من ، من از نازت بگویم

می خواستم از نرگس مستت بگویم

از بوسه های عشق بر دستت بگویم

می خواستم یک شمه از کارت بگویم

مهر درخشان از شب تارت بگویم

یکباره عقل خفته ام بیدار گردید

مدح تو ای مولای من دشوار گردید

دیدم که از وصف تو گفتن ناتوانم

مثل غباری پیش راه آسمانم

دیدم که تو از ما سوی الله هم سوائی

دیدم تو عبدی لیک مانند خدائی

تو از حریر نوری و من جنس خاکم

خورشید رحمت بی عنایاتت هلاکم

ترسیدم از نور رخ تو کور گردم

موسای سر در گم به کوه طور گردم

عقلم نهیبم زد که ای مسکین کجائی

گفتا که بس کن بی مروت بی حیائی

در این خیال واهی خود راه بستم

در انتظار توبه در راهت نشستم

گفتم که بر دامانت امشب سر گذارم

گردن به زیر بوسه خنجر گذارم

تا ذوالفقار تو ببوسد گردنم را

در خون کشاند تیغ عشق تو تنم را

بگذار امشب با دلت همسایه باشم

گر چه کویرم لیک زیر سایه باشم

ای چلچراغ عشق روشن کن دلم را

ای باغبان باغ گلشن کن دلم را

ای بوتراب عشق خاکی بر سرم کن

اول گلم کن بعد از آن هم پرپرم کن

ای حیدر پردرد امشب باورم کن

در این غریبی آشنا با کوثرم کن

بگذار تا با عشق کوثر خو بگیرم

هر چند خارم از گل تو بو بگیرم

بگذار باشم روی آن چادر غباری

بخشد مگر زهرا به عبدش اعتباری